Śni mi się pani?

A więc tak wygląda pierwszy zawód - pomyślał. - Obiecałem, że napiszę. I zacząłem pisać! Ale świat przynosił mi co chwilę nowe zadania. Wysłać to, co zaczęte? Czy za dwa dni dokończyć mikrostrukturalny w swej istocie proces twórczy? Podać jej nieprzygotowane produkty, a może kompletne danie, by mogła się - jak ja nią - delektować? A może poczuje zawód? Bo przecież obiecałem... A ja słów skierowanych do niej na wiatr nie rzucam... Może zatem wysłać to, co zaczęte... A przecież temat jej boskiego ciała jest zbyt ważny...
Na takich rozważaniach, upłynęło mu popołudnie. Kochał ją i czuł, że zawiódł...
- Wybacz... proszę... - pomyślał...

Tego się bał. Wszedł do biura i od razu zauważył brak. - Tego się bałem – nazwał to, o czym myślał od rana. Na stoliku nie było jej literatki. – A miało być tak pięknie… chciałem pić dzisiaj z jej szkła, dotykając miejsca, które naznaczyła swoimi ustami – myślał. – Z tęskniącym wzrokiem spojrzał na miejsce, gdzie siedziała. Spojrzał i przywołał w pamięci wszystko, co dostał od niej: spojrzenie, bezgraniczne zaufanie w jej oczach, nadzieję, ale też kolejne troski. Patrzył i zapadł w przyjemny letarg. Pół nocy myślał do niej, a rano, gdy przeniósł się w wirtualny świat, dostał kolejną porcję radości i sensu. Pozostawało zmaganie się z niedowiarstwem, że ONA, właśnie ONA do NIEGO takie słowa. – Przecież to niemal niemożliwe – myślał. – Gdybym nie miał pewności, że tutaj była, że patrzyła w moje oczy, pomyślałbym, że to jakaś szatańska pomyłka. Że te jej słowa, powinny trafić do kogoś innego, a nie do mnie…
Wykluczył jednak możliwość pomyłki, bo przecież miał czarne literki na kolorowym tle. I jej zdjęcia z wczoraj i z kiedyś.
- Nigdy, żadne spojrzenie, żadne litery, żadne słowa i dźwięki, nie były tak ekscytujące i wyjątkowe. Nigdy nie trafiały mnie z taką mocą. Tak, że odczuwałem ich znaczenie i wagę – myślał, co nie do końca odpowiadało rzeczywistości. Były słowa, które trafiały w sam środek: - zdradziłam, zdradziłeś, wynoś się, nie chcę, pomyliłam się i nie pal tutaj – ale te słowa sprawiały ból w środku. Jej słowa dotykały zmysłowo duszę.
- Gdybym mógł wybierać, to właśnie tak, jak ONA wyglądałby, pachniał, mówił, myślał, patrzył, wyglądał mój Anioł Stróż – pomyślał. - Z fizycznymi zagrożeniami radziłbym sobie sam, a przed złem, całym złem, smutkiem, cierpieniem, samotnością ONA by mnie chroniła. Chociaż może to nie jest najlepszy pomysł… Przecież głupio byłoby dotykać zachłannie Anioła Stróża i upajać się wszystkim, co ma…

Był zbudowany z obaw. I blizn. Ona była zbudowana z blizn. I obaw. ,,Pełne porozumienie” – jak pisze poeta. Jego obawy skutecznie potrafiły przykryć radość. – A jeśli przyjdzie ktoś i ją ukradnie? A jeśli rację mieli ci, którzy dawno, dawno temu mówili, że da szansę, a w zamian dostanie rozczarowanie? Co wtedy? Ona zasługuje na wszystko, co najlepsze. A ja?  Zarzucę ją słowami, albo autystycznie nie będę się odzywał, patrząc z nią, albo patrząc w nic.

Gdy była, wszystko było proste i jasne. ,,Właściwe barwy, wchodzą we właściwe miejsca” – mówił. Gdy się rozstawali, przez jakiś czas był w euforycznym napięciu. Ale po kilku dniach radość oddawała czas antenowy niepokojowi. Niepokój mówił, że pewnie jest jej teraz źle, że zamiast czerpać radość, dostała kolejne obciążenie. Kolejne powody do niepokoju. Chaos w sercu, chaos w głowie. Bał się, że nie wytrzyma tego stanu zawieszenia. Że napisze, albo zadzwoni i powie: dosyć. Bał się, że przyjdzie ktoś mądrzejszy, kto spojrzy na nią i powie: cały świat może być Twój, możesz mieć wszystko. I ona raz jeszcze spojrzy na niego – zobaczy wtedy (już bez różowych okularów) cały bałagan, który mu towarzyszy. I przerazi się. I zwolni go. I sama złoży wypowiedzenie: ja, muza na etacie, w trybie natychmiastowym, zrywam umowę…

Podświadomie przygotowywał się do tego. Kolekcjonował jej słowa, uśmiechy, gesty, a ze szczególną troską pielęgnował jedno zdanie, które usłyszał, gdy patrzyła na niego tak pięknie bezbronna, oddychając dla niego: - Już zawsze będę wspominać te chwile. One zawsze będą ze mną – powiedziała i kolejny raz wprawiła go w zakłopotanie. Zinterpretował to, jak najczulsze wyznanie miłości. I każdego wieczora, pozwalał sobie, na przywołanie tych słów, tych okoliczności, tego niewyobrażalnego szczęścia.

- Dlaczego ja? – zapytał kiedyś.

- Nie wiem – odpowiedziała.

- Przecież to niemożliwe…

- Możliwe…

- Hm… - odpowiedział.

Myślał o tym do niej długo. – Gdybym nie był manualnym 6-latkiem i gdybym umiał malować, namalowałbym dwa portrety. Najpierw Twój. Za pomocą wielokropków i wykrzykników oddałbym całe Twoje genialne piękno. Nie tylko to, co można zobaczyć, dotknąć, pocałować, ale też to, co niewidoczne. Tyle jest w Tobie wszystkie co ważne. Tyle czułości, emocji, tyle zmysłowości, ale też bezbrzeżny potencjał dobra, mądrości i KLASY. Każda kropka, każdy wykrzyknik symbolizowałby coś, co uwielbiam w Tobie. I ten portret nigdy nie zostałby skończony, bo Ty nigdy się nie wyczerpiesz. Życia mi nie wystarczy, żeby Ciebie poznać. I objąć wszystko, co masz. Codziennie poprawiałbym obraz, dodając do niego coś, co odkryłem, zauważyłem w Tobie. I nic nie musiałabyś robić. Bo to jest najważniejszy wykrzyknik z mojego obrazu: wystarczy, że jesteś. Jesteś i wszystko jest takie, jak trzeba. Później się rozstajemy, a Ty pracujesz we mnie. Przypominam sobie Twoje gesty, słowa, oczy, zapach, SMAK i pozostajesz we mnie. I zachwyt nad Tobą, nad tym, jaka jesteś, zostaje powoli przykryty tęsknotą. Jej skala jest niewyobrażalna i wprost proporcjonalna do uwielbienia. Bez tęsknoty moje uczucie byłoby kulawe, niepełne. A gdy tęsknię i w środku trzęsę się z zazdrości, gdy skręca mnie i odczuwam niemal fizyczny ból, wmawiam sobie, że to dla Ciebie. Że wszystko co ważne, szlachetne i piękne, musi kosztować… Znów się rozgadałem, prawda? – zapytał, chociaż wiedział, że jest kilkaset kilometrów stąd.

- Nie przeszkadza mi to – wyobraził sobie jej odpowiedź.

-  Moja tęsknota przeradza się w obsesyjną zazdrość: mam ochotę najpierw krzyczeć, jak dziecko w zamkniętym pokoju, a później z bezsilności, obmyślam zemstę. Każdy, kto na Ciebie patrzy, kto z Tobą rozmawia, to mój śmiertelny wróg. Każdy. Bo każdy jest ode mnie lepszy. A ja, z moją spóźnioną miłością, wyglądam jak dziad, podróżujący w czasie, który spóźnił się na pociąg. Chodzę po zatłoczonym peronie i pytam podróżnych: - który mamy rok? Wiesz, że dzisiaj nikt nie jeździ pociągami do szkoły? Zresztą, w owym czasie to też nie było normą… Lubiłem jednak pociąg, lubiłem maszerować ulicami, którymi Ty też chodziłaś. I zawsze chciałem Cię spotkać… I nigdy to mi się nie udało. A raz, odprowadziłaś mnie na dworzec… Stałaś z plecakiem i wyglądałaś jak nimfa. Esencjonalne piękno w najdelikatniejszej formie. I do tego czystość Twojego wnętrza…

- Co ja mogę Ci dać? – zapytała. – Nie jestem zjawiskiem, które opisujesz. Kiedy moje ciało, serce i dusza ci spowszednieje, nie zostanie nic…

Był kompletnie zaskoczony. To nie było wyrażenie wątpliwości, ale stwierdzenie. Hipoteza badawcza. Normalnie wystukałby jej numer telefonu i zadzwonił, ale nie miał prawa. Nie mógł nawet odpisać od razu.

- Zamknij oczy – pomyślał do niej. – I wyobraź sobie: mistrz świata, Bruce Penhall. U szczytu sławy. Po raz drugi zdobywa tytuł mistrza świata na żużlu. Ma wszystko. Odbiera złoty medal i okazały puchar. Jego menager już liczy pieniądze, które zarobią w kolejnych latach, a dziennikarze nie mają wątpliwości: to legenda żużla. Może zdobyć 10. tytułów mistrza świata z rzędu. A Bruce, korzystając z obecności dziennikarzy mówi: już nigdy nie wsiądę na ten motocykl. Kończę karierę.

- Ale… - dziennikarze nie potrafią nawet zadać pytania.

- Kończę karierę, by spełniać swoje marzenia.

I tak zrobił. Miał wszystko, był na szczycie. A postanowił zostać kiepskim aktorem drugiego planu, w filmach, jeszcze gorszych niż on. Zawsze mi imponował. Właśnie dlatego, że potrafił zobaczyć to, co najważniejsze. Spełnił marzenia.

Byłaś moim marzeniem. To zaczęło się dawno temu, bo widziałaś we mnie to, czego inni nie widzieli. Zawsze, gdy mówiłaś do mnie po imieniu, było to niemal fizyczne doświadczenie Twojej czułości. I teraz, gdy Cię odnalazłem, okazało się, że nie jesteś tęsknotą za przeszłością… - zastanowił się przez chwilę. – Nie jesteś żadną przeszłością! Jesteś, byłaś i będziesz teraźniejszością. Bo teraz, w tej chwili, w tym momencie, gdy to do Ciebie myślę i w tym momencie, gdy docierają do Ciebie moje myśli robisz mi życie. Chcesz wiedzieć jak to jest??? – zaczął wrzeszczeć – Chcesz??? Powiem Ci. Jesteś przyczyną moich nieszczęść, ale też moje ogromnej radości. Gdy Cię spotkałem, zbudowałaś we mnie, w środku, obraz kobiety, z którą chcę być! Nie mieć, ale być! Stworzyłaś system konkretnych wymagań i potrzeb, które tylko Ty możesz spełnić. Później Cię szukałem. W innych paniach, w innych kobietach – niektóre były do Ciebie podobne, inne wcale, niektóre były mądre, inne dobre, były też piękne, ale żadna nie była Tobą. Żadna nie miała w sobie tej czystości. Twojej czystości. I wszystko się wypalało, bo przy żadnej nie byłem mężczyzną. One chciały, żebym umiał naprawić kran, albo żebym łowił ryby. Żebym się ładnie ukłonił tatusiowi i koniecznie, żebym przestał palić. Albo żebym ograniczył. I to był zawsze moment przełomowy. To ich idiotyczne: a może byś przestał palić, cooooo? Nooo proooooszę… I zawsze w takim momencie czułem, że mój czas właśnie dobiegł końca. Byłem dla nich kieszenią, kucharzem, kierowcą, czasami chłopcem na posyłki, a czasami chłopcem do łóżka. Najczęściej dziwadłem. Nigdy mężczyzną. I mnie się nie chciało być mężczyzną, bo nikomu nie może chcieć się być mężczyzną. Bo mężczyzną się jest, albo nie jest. Mężczyznę najpierw z chłopca robi ojciec. A później kobieta jego życia. I Ty ze mnie zrobiłaś mężczyznę, nic nie robiąc. Wystarczy, że się pojawiłaś. Biłbym się o Ciebie, zrywałbym dla Ciebie kwiaty w ogrodzie botanicznym, albo uratowałbym kota zakleszczonego w metrze, między peronem i składem pociągu. Wiesz dlaczego??? Bo byłbym obok Ciebie. I ten kot, który wtedy, w Warszawie nie mógł się wydostać, zginął w męczarniach przez Ciebie. Bo obok była wtedy tamta pani, a nie Ty.

Zamilkł. Ta cisza była dla niej i trwała tyle, ile potrzeba na transfer jego myśli do niej. Gdy odebrała wszystkie słowa, nie pozostawił jej czasu na analizę.

- Nie pytaj, co mi możesz dać, tylko co mi dałaś i jak się z tym czuję – mówił spokojnym głosem. - Dałaś mi sens na każdy dzień… dałaś mi wzruszenia i ciarki, jakich doświadczam raz do roku w kościele, gdy organista śpiewa: Podnieś rękę Boże dziecię, błogosław Ojczyznę miłą. Dałaś mi męstwo i czystą radość. Nieskażoną. Radość z tego, że jesteś. Radość z perspektywy spojrzenia w Twoje oczy. Dałaś mi wiarę w siebie, dałaś mi poświadczony spojrzeniem certyfikat: nie jesteś głupi. Dałaś mi kolory, blaski, zapachy, drobne światła i wzbudziłaś we mnie tę siłę, która pozwoliłaby kalece przebiec maraton. Potwierdziłaś, że może istnieć zawsze. Właśnie Ty. Właśnie teraz. Właśnie zawsze. Dotąd zawsze było krótkie. Dotąd zawsze było do pewnego momentu. A Ty potwierdziłaś, że zawsze jest. A skoro jest zawsze, to jestem świadkiem epokowego odkrycia w osobistej skali. Przestałem wierzyć w zawsze. Myślałem, że o zawsze tylko się gada. A Ty mi powiedziałaś, że już zawsze będziesz wspominać… Czy zawsze istnieje. Bo musisz wiedzieć, że bardziej wierzę Tobie, niż sobie.

Skoro istnieje zawsze istnieje, zawsze będziesz moją panią. Chcę zobaczyć, jak się starzejesz, jak jesteś siwa i pomarszczona i chcę trzymać Cię wtedy za rękę, patrząc Ci w oczy. I chcę zaśmiać się wtedy w twarz czasowi, mówiąc: jest stara, siwa, pomarszczona, ale ogień w oczach ma taki sam, jak w 1990… I chcę, żebyś w tej chwili powiedziała moje ulubione hasło: wariat jesteś. I pójdziemy za rękę na rynek, jakiegoś miasta – najszczęśliwszy starzec na świecie i jego muza, wcale nie na emeryturze. Na dozgonnym  etacie.

Trzeci raz zaczęło się tak: postanowił jeszcze raz na nią popatrzeć. Wprawdzie zawsze, gdy patrzył na zdjęcie, na którym również został uwieczniony ten człowiek trzymający jej dłoń, czuł nieprzyjemne ukłucie, ale postanowił sprawdzić, czy aby przypadkiem nie dodała nowego zdjęcia.
- Jednak nie wolno narzekać na Internet – myślał. – Kiedyś było to nie do zrealizowania. Kobieta i mężczyzna, których drogi się rozeszły, nie mieli szans by dyskretnie sprawdzić, co się u nich dzieje. Pozostawało śledzenie, albo wypytywanie znajomych. Teraz człowiek ma luksus kontaktu – mówił do siebie, gdy bezbłędnie wystukał jej święte imię. Była… Była tak samo ekscytująca, jak przed 30. laty. W oczach miała ten sam ogień, ten sam potencjał.
- Czas tej pani nie wyrządził krzywdy – pomyślał. – Czas pewnie próbował, świat próbował, a ona – z całą swoją dobrocią, łagodnością, z całym wdziękiem powiedziała czasowi i światu, żeby się odwalili. I to okazało się skuteczne.
Wpatrywał się w jej oczy. Wyglądała tak, jak ją pamiętał. Poznałby ją zawsze, w każdych okolicznościach. Tak zresztą się wydarzyło kilka lat temu, gdy kupował tekstylia w jej mieście. Poznał ją od razu, mimo, że miała zmienioną fryzurę. Poznał ją i spojrzał w jej oczy. Zawsze go onieśmielała i zawsze uruchamiała w nim niepojęty magnetyzm, który nie pozwalał zapomnieć. Tysiąc razy przed tym spotkaniem i tysiąc razy po nim, zastanawiał się, jak by się potoczyły jego losy, gdyby wtedy, w szczenięcym wieku, powiedział jej wszystko, co czuł i wiedział. I gdyby dała mu szansę. I gdyby go ulepiła po swojemu.
- Pewnie nie miałbym noża w plecach, ani 123. blizn – myślał. – Miałbym tylko na ustach odciski o pocałunków.
Ale tego sprawdzić nie mógł, bo – jak pamiętał - czasu nie potrafił cofnąć nawet Jańcio Wodnik, więc gdzie jemu do tego zadania. Pozostawało wyobrażanie sobie ich razem i czekanie nie wiadomo na co. Czekanie umilał sobie wspomnieniami, a od czasu do czasu patrzył na nią.
Tak miało być w tę środę. Ale nie było. Zobaczył aktualną fotografię, z aktualnymi oczami. Zdjęcie nie najwyższej jakości sprawiło mi ogromną przyjemność.
- Ty jesteś drogą, jesteś brzegiem dnia. Ty jesteś kluczem, Ciebie świat nie jest wart, przyniosłaś ogień, beztroski śmiech, reszta jest niczym, bo Twoje jest ŚWIATŁO – bezbłędnie przywołał w pamięci piosenkę sprzed lat. Wiedział, że ta piosenka jest właśnie o niej. Towarzyszyła mu w szkole, gdy na przerwach i lekcjach patrzył na nią i zastanawiał się: - Gdzie ten chuj ją widział? Bo, co do tego, że to o niej, nie miał wątpliwości. Widział ją zawsze gdy słyszał ,,Ty pięknem swoich oczu mnie dotkniesz”, albo gdy czytał Sonety Szekspira. – Nawet Szekspir o niej pisał. Musiał sobie ją wyobrazić. Przywołał ją jakoś i to o niej są te wszystkie teksty – mówił. I teraz wszystko wróciło, gdy spojrzał w jej oczy. Nie wiadomo dlaczego postanowił nawiązać z nią kontakt. Nie robił sobie zresztą nadziei, że odpowie.
- A jeśli odpowie, napiszę – zgodnie z prawdą – że nic się nie zmieniła. Że nadal ma w sobie, w oczach, które są zwierciadłem duszy, ten sam ogień. I tyle.
Napisała w czwartek. Po wymianie uprzejmości, stanowczo zaprotestowała, gdy podzielił się swoimi przemyśleniami. Wydawała mu się jeszcze bliższa, niż przed laty. Czuł, że mają sobie tyle do powiedzenia i że żadna z ich kilku rozmów, nie została zakończona. W przerwach między kolejnymi wiadomościami znajdował ją w piosenkach. Czuł się tak, jak by podała mu swoimi inspirującymi dłońmi eliksir młodości.
- Znów chce mi się myśleć i z zainteresowaniem patrzeć na świat, bo mam komu go opowiadać – myślał. Swoje spostrzeżenia zachowywał dla siebie. – To od niepicia – stwierdziliby ci, którzy wiedzieli, że ponad pół roku wcześniej narzucił sobie abstynencję, a ci, którym ten fakt umknął, postawiliby zgoła inną diagnozę, która brzmiałaby: - to z przepicia. Tymczasem z każdą wymianą myśli, stawał coraz bliżej niej. I było mu ciepło w środku.
Później był piątek i służbowy wyjazd do Warszawy. – Jak debil gapię się w telefon – myślał, ale nie potrafił pozbyć się tego nowego przyzwyczajenia. Nie pisała często, ale dzięki temu pojawienie się jej literek było świętem. Myślał do niej jak przed laty. I podczas obiadu postanowił się napić: - To ze szczęścia – tłumaczył sobie obejmując szkło z trunkiem. Ona to zrozumie. Jeśli ktoś jest w stanie cokolwiek zrozumieć we mnie, to właśnie ona.
Bankiet przedłużał się niemiłosiernie. Alkohol pracował. – Muszę Cię zobaczyć. Dzisiaj – napisał. Nie chciała. Nie mogła chcieć. Przestała nie chcieć. Zgodziła się.
22.35. Miejsce, które kiedyś należały do niego. I ona. Z całą swoją wyjątkowością. Z całym bagażem życiowych zmagań, otulona swoim zwyczajnym pięknem. To ona… Bez cienia wątpliwości ona. Poznałby ją po uśmiechu, po wypowiadanym ,,cześć” i po głębi oczu. To ona… Była ponad wszelką wątpliwość. Objął ją i trzymał zachłannie za rękę, jakby chciał nadrobić stracony czas. A ona była obok… Tyle słów chciał jej powiedzieć od razu, tyle wyznać, tyle obiecać… Bo ona była…
,,I przejdziemy przez siebie w lepsze, gorące kraje.
Bo istnieją. Skoro Ty zaistniałaś - ja już istnieję…”

Stary wiarus, który zawiózł go na miejsce umówione spotkania milczał. W takim stanie jeszcze go nie widział. – Chyba bym wolał, żebyś był pijany, ale tak zwyczajnie – mówił.
- Nie potrzebuję wódki, żeby być szczęśliwym.
- Widzę… A jeśli to namiastka szczęścia?
- Nie rozumiesz. Całe życie jej szukałem. Upierałem się, że jest. Że dla niej warto żyć…
- Przecież mówiłeś, że wiedziałeś, że jest… Że podglądałeś czasami zdjęcia, pytałeś znajomych, a nawet spotkałeś w sklepie…
- Wiedziałem, że ta pani jest, ale wierzyłem też że ONA jest. Ta siła, która sprawia, że człowiek wstaje rano i nie ma ochoty popełnić samobójstwa. Że budzi się i przez tę siłę, myśli do swojej pani, umiera z ciekawości, co u niej, jak wygląda i jaka jest pogoda u niej w środku… Czy są chmury, czy słońce. Czy jesień, a może mroźna zima. W środku…
Stary wiarus przestał się odzywać. Spełnił prośbę o uzupełnienie zapasów i pojechał. A on usiadł w ciemności i znajdował ją w tekstach, które nabrały sensu i odpowiedniego kształtu.
Obudziła go niepewność. ,,Śni mi się pani?” zapytał sam siebie Świetlickim. Gdy wystukał magiczne hasło, które przeniosło go w nierzeczywiste odbicie rzeczywistego świata, zamarł. Jej dwa słowa były najczulszym doświadczeniem ostatnich lat. Zapytała: - jesteś, prawda? – i zupełnie go to rozczuliło. Wzruszenie nie pozwalało na żaden ruch, na żadną odpowiedź. Poczuł, jakby dotknęła go swoimi boskimi dłońmi w samym środku. Jakby objęła całe jego serce, z niewyobrażalną delikatnością. Poczuł, że należy do niej. Cały.